Γιατί αγαπάμε άραγε τόσο παθιασμένα τις ταινίες με ληστείες, απάτες, κλοπές και ριφιφί;
Είναι το εύκολο χρήμα που υπόσχονται, η παράκαμψη που σε βγάζει κατευθείαν στο αμερικάνικο όνειρο, ή μήπως το γεγονός πως οι περισσότεροι έχουμε φανταστεί να φοράμε τις μάσκες μας και να εκτελούμε στην εντέλεια ένα
δαιμόνιο πλάνο άμεσης επιτυχίας;
Ό,τι κι αν είναι, αυτή η θεματική της έβδομης τέχνης παραμένει από τις πλέον αγαπημένες του παγκόσμιου κοινού. Γι’ αυτό ίσως και έχουν ασχοληθεί μαζί της τόσο διαφορετικοί δημιουργοί, σκηνοθέτες που δεν μοιράζονται κατά τα άλλα τίποτα κοινό. Από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ μέχρι και τον Κουέντιν Ταραντίνο δηλαδή.
Είναι βέβαια και η έξαψη που δημιουργούν στον θεατή, με το σασπένς να χτυπά κόκκινο και τη συγκίνηση να ξεχειλίζει από τη μεγάλη οθόνη. Η δαιμόνια ομάδα των απατεώνων, αυτό το σχέδιο που δεν μπορεί να αποτύχει και το κυνηγητό με την αστυνομία εγγυώνται δύο ώρες γεμάτες κινηματογραφική μαγεία.
Το δύσκολο πια είναι να ξεχωρίσεις πέντε. Ή δέκα. Ή πενήντα! Όλες τους τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, κι όμως τόσο υπέροχες. Από το «Μπόνι και Κλάιντ» (1967) μέχρι και το «Inception» (2010), από τη «Ληστεία αλά ιταλικά» του 1969 και το remake της «The Italian job» του 2003, ή ακόμα και το «The bank job» (2008), όλες συνεπαίρνουν τον κινηματογραφόφιλο.
Πώς να ξεχάσεις το «Heat» (1995) με τους δυο θρύλους (Πατσίνο και ΝτεΝίρο) να παίζουν πλάι-πλάι ή τη φοβερή «Σκυλίσια μέρα» (1975); Αμ τους «Συνήθεις Ύποπτους» (1995) πώς να τους αφήσεις απέξω ή τα ταραντινικά αριστουργήματα «Reservoir Dogs» (1992) και «Jackie Brown» (1997); Ακόμα και η ανεπανάληπτη κωμωδία «Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» (1988) γύρω από μια ληστεία περιστρέφεται!
Και οι παρακάτω ταινιάρες όμως είναι, μην αμφιβάλετε…
«Η συμμορία των έντεκα» (2001)
Το φοβερό και τρομερό «Ocean's Eleven» του Στίβεν Σόντερμπεργκ, remake του 1960 με την ανεπανάληπτη κομπανία Rat Pack, έφερε κοντά Τζορτζ Κλούνεϊ, Μπραντ Πιτ, Ματ Ντέιμον και οχτώ ακόμα νοματαίους σε μια ληστεία με λεία τα 160 εκατ. δολάρια! Πριν πυροδοτήσει τρία sequels, ήταν ήδη ορόσημο στην κατηγορία του, με το φρενήρες μοντάζ κατά τη δημιουργία της ομάδας και την πανέξυπνη πλοκή του.
Εξίσου δαιμόνιο ήταν βέβαια και το πλάνο για να μπουν στο απόρθητο θησαυροφυλάκιο του καζίνο, το καλύτερο στοιχείο της ταινίας. Ό,τι αγαπάμε στις ταινίες με ληστείες υπάρχει και σε γενναίες δόσεις στο «Ocean's Eleven». Αυτό που το κάνει ωστόσο πραγματικά ακαταμάχητο είναι αυτή η αίσθηση που σου αφήνει, αυτό που ψάχνεις σε κάθε τέτοια ταινία: πως αυτοί οι 11 τυπάδες δεν θα χρειαστεί να ξαναδουλέψουν ποτέ στη ζωή τους…
«Δυο καπνισμένες κάννες» (1998)
Το «Lock, Stock and Two Smoking Barrels» του Γκάι Ρίτσι κρατάει μικρότερο καλάθι στη λεία, μιας και εδώ μιλάμε για ένα ταπεινό μισό εκατομμύριο λίρες. Έχει όμως τη δική του μαγεία, καθώς οι τέσσερις τυπάδες δεν θα μπορούσαν να ληστέψουν ούτε περίπτερο.
Ευτυχώς που τους θέλει η τύχη δηλαδή και οι συγκυρίες είναι με το μέρος τους, κι έτσι πρέπει να αρπάξουν απλώς τη λεία που θα κλέψουν άλλοι. Εδώ μιλάμε για μια ταινία απείρως διασκεδαστική με ρυθμό σωστό ντελίριο και παρεξηγήσεις στα όρια του σεξπιρικού. Βία και όπλα σε γενναίες δόσεις, αλλά και πλοκή που δεν κάνει κοιλιά ούτε δευτερόλεπτο…
«Το κεντρί» (1973)
Πριν πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας την επόμενη χρονιά, το «The sting» ήταν μια ταινία που ρούφηξε το κινηματογραφόφιλο κοινό ως το μεδούλι της. Πολ Νιούμαν και Ρόμπερτ Ρέντφορντ απαρτίζουν όχι μόνο το πιο κομψό εγκληματικό δίδυμο στην ιστορία του σινεμά, αλλά ενσαρκώνουν και τους βασικούς ρόλους σε ένα από τα πιο πνευματώδη φιλμ της έβδομης τέχνης.
Καταραμένα έξυπνη και απείρως διασκεδαστική, η ταινία περιστρέφεται γύρω από το «ξαλάφρωμα» ενός γκάνγκστερ από μισό εκατομμύριο δολάρια, συνθέτοντας ένα περίτεχνο σκηνικό με αναρίθμητες ανατροπές, προδοσίες και πισώπλατα μαχαιρώματα. Το είδος των μεγάλων ταινιών που ξέρει και μπορεί να κάνει το Χόλιγουντ όταν το αποφασίσει…
«Ριφιφί» (1955)
Τα 240 εκατ. φράγκα ήταν στη δεκαετία του 1950 μεγάλη υπόθεση και μια τέτοια ληστεία κοσμηματοπωλείου μας περιγράφει ο Ζιλ Ντασέν, χαρίζοντάς μας υπερβολικές δόσεις απόλαυσης να βλέπεις τους «ειδικούς» να κάνουν άψογα τη δουλειά τους. Το γαλλικό κομψοτέχνημα περιλαμβάνει και μια από τις πιο πολυσυζητημένες σεκάνς του σινεμά, αυτή τη σκηνή της μισής σχεδόν ώρας του ριφιφί που αφηγείται ο μεγάλος Ντασέν χωρίς διαλόγους ή μουσική. Κι όμως, παραμένει θαύμα σασπένς και έντασης!
«Αυτοί είναι επαγγελματίες κλέφτες που δουλεύουν στην ησυχία. Ο θόρυβος είναι εχθρός τους», είχε εξηγήσει ο σκηνοθέτης για την απροσδόκητη απόφαση να γυρίσει την κορυφαία σκηνή της ταινίας του στα βουβά. Η 28λεπτη σεκάνς παρουσιάζει μάλιστα τόσο εξαντλητικά τις λεπτομέρειες της ληστείας που αρκετές χώρες έσπευσαν να την απαγορεύσουν θεωρώντας πως οι μπουκαδόροι έχουν να μάθουν πολλά από αυτή!
Το «Ριφιφί» περιέχει βέβαια πολλά ακόμα, όντας πολυεπίπεδη ταινία, καθώς ως κλέφτες είναι όλοι τους άψογοι, ως άνθρωποι όμως βαθύτατα δυσλειτουργικοί…
«Το χρήμα της οργής» (1956)
Ένας σκηνοθέτης του βεληνεκούς του Στάνλεϊ Κιούμπρικ δεν θα μπορούσε παρά να αποδώσει ένα από τα μεγάλα ορόσημα του είδους. Κορυφαία ταινία στην κατηγορία της τη θεωρούν πολλοί κριτικοί κινηματογράφου, στέλνοντας το αριστουργηματικό «The Killing» στον θρόνο του.
Το τέλειο έγκλημα θέλει καλή προετοιμασία, μας λέει αυτή η πρώιμη στη φιλμογραφία του μεγάλου δημιουργού ταινία, ίσως όμως όχι και τόσο περίτεχνη που να μένει ανοιχτή στο λάθος και τον πανταχού παρόντα ανθρώπινο παράγοντα. Μιλώντας ταυτοχρόνως και για πράγματα που μια αστυνομική περιπέτεια δεν ασχολείται συνήθως. Εδώ όμως θα δεις και μια εξερεύνηση της ύβρεως, του πεπρωμένου και της μεταφυσικής δικαιοσύνης.
Αλλά και κάτι ακόμα που πολλοί προσπάθησαν, κανείς τους δεν τα κατάφερε όμως σαν τον Κιούμπρικ: ένα από τα πιο σκληρά και αδυσώπητα τέλη που είδε ποτέ ταινία ληστείας…
Newsbeast
16/9/2018
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
**Το tgotn.blogspot.gr έχει ανοιχτά τα σχόλια για τους αναγνώστες της σελίδας για να μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους για τα θέματα που διαβάζουν. Ωστόσο παρακαλούμε τα σχόλια να μην είναι υβριστικά, να έχουν νόημα, να είναι γραμμένα στην Ελληνική ή την Αγγλική και φυσικά να μην είναι στα greeklish.
**Αυτονόητο είναι το γεγονός ότι τα άρθρα που δημοσιεύονται στο blog δεν αντιπροσωπεύουν πάντα την γνώμη μας.