από Κωνσταντίνος Καλκάνης
Το Fallout ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένο με τους όρους “single-player” και “story-driven”, βάζοντας τους παίκτες σε ένα υποθετικό μεν σενάριο, αλλά φτιάχνοντας έναν κόσμο τόσο περίπλοκο και ιδιαίτερο, δίνοντας ταυτόχρονα τα εργαλεία στους επίδοξους ήρωες να προσεγγίσουν την εκάστοτε κατάσταση όπως και όποτε ήθελαν οι ίδιοι. Και ναι, από τότε που το IP πέρασε στα χέρια της Bethesda αρκετές πτυχές νοθεύτηκαν, αλλά σίγουρα τίποτα δεν μπορούσε να προετοιμάσει τους φίλους της σειράς για αυτό που ακολουθεί.
Fallout 76 λοιπόν και από το 4 πάμε 72 νούμερα μπροστά, μάλλον για πολύ καλό (ή κακό, εξαρτάται από την οπτική του καθενός) λόγο. Σε αντίθεση λοιπόν με ό,τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα, η δράση μάς μεταφέρει στο «κοντινό» 2102, 25 μόλις χρόνια μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του κόσμου, με τον πρωταγωνιστή μας να είναι μέλος του Vault 76, του πρώτου Vault που θα ανοίξει την πύλη του, με τους κατοίκους του να αναλαμβάνουν να ξαναχτίσουν τον κόσμο.
Τώρα πώς θα το κάνουν αυτό, δεδομένου ότι κάπου στην πορεία ο ίδιος ο τίτλος αναγκάζει τον παίκτη να ρίξει πυρηνικό πύραυλο, είναι μια άλλη ιστορία. Όπως είχε γίνει γνωστό από τον Todd Howard κατά τη διάρκεια της αποκάλυψης του Fallout 76, ο τίτλος δεν διαθέτει ούτε έναν NPC, κάτι που πράγματι ισχύει, με μία και μοναδική εξαίρεση. Η Bethesda «μαγείρεψε» το lore με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι όσοι θα μπορούσαν να έχουν επιζήσει, με ένα μαγικό τρόπο, να έχουν πεθάνει καιρό ή και λίγο πριν ο πρωταγωνιστής μας βγει από την πύλη του Vault. Για την ακρίβεια το προαναφερθέν μαγείρεμα έχει γίνει σε τέτοιο βαθμό που μέχρι και οι ιστορίες από βασικούς πυλώνες του σύμπαντος του Fallout έχουν αλλάξει, όπως το Brotherhood of Steel, το Enclave, ακόμα και οι Super Mutants. Τι αντίκτυπο έχει όμως αυτό στο gameplay;
Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να συμπεράνουμε ότι είναι αρνητικό. Ο κόσμος της Δυτικής Βιρτζίνια μπορεί να είναι πράγματι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από αυτόν της Μασαχουσέτης, αλλά είναι τόσο μα τόσο άδειος, που γρήγορα χάνει το οποιοδήποτε ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει όταν δεν υπάρχει κανείς για να μας «ξεναγήσει». Ναι, υπάρχουν διάσπαρτα σκηνικά όπου οι δημιουργοί προσπαθούν να χτίσουν ιστορίες μόνο και μόνο μέσω του περιβάλλοντος, αλλά αυτά ανέκαθεν λειτουργούσαν συμπληρωματικά και δεν ήταν ο κύριος τρόπος για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του παίκτη.
Η περιπέτεια στα Απαλάχια πάει ως εξής: ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα ή ένα terminal ή holotape δίνει ένα objective, οι παίκτες πηγαίνουν εκεί που πρέπει, συνήθως σκοτώνουν οτιδήποτε αναπνέει (ή και όχι), αλληλεπιδρούν με ένα αντικείμενο (προαιρετικά, όχι πάντα), παίρνουν ένα αντικείμενο και είτε γυρνούν πίσω είτε όχι. Τώρα, πολλαπλασιάζοντας αυτό επί κυριολεκτικά πάνω από εκατό φορές, πολύ γρήγορα δημιουργείται μια εικόνα όσον αφορά στο immersion που μπορεί να προσφέρει ο τίτλος και κατά πόσο ο παίκτης νιώθει πως βρίσκεται σε έναν κόσμο όπου μπορεί να αφήσει το στίγμα του. Τα πάντα στη Δυτική Βιρτζίνια είναι προδιαγεγραμμένα και δεν μπορεί να αλλάξει απολύτως τίποτα. Όλες οι αποστολές υφίστανται απλά και μόνο για να δίνουν μια αδιάφορη γεύση στο grind. Και μιας και αναφέραμε το grind, όσοι αποφασίσουν να βουτήξουν στον κόσμο του Fallout 76 πρέπει να ετοιμαστούν για πολύ από αυτό, και να οπλιστούν με άφθονη υπομονή. Από τις ιστορίες στην μεταποκαλυπτική Αμερική με ηθικές γκρίζες ζώνες και την όποια προσωπική ατζέντα, ήρθαμε στο σημείο που ο στόχος είναι ένας:...............
Διαβάστε το πλήρες άρθρο ΕΔΩ
Enternity
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
**Το tgotn.blogspot.gr έχει ανοιχτά τα σχόλια για τους αναγνώστες της σελίδας για να μπορούν να εκφράζουν τις απόψεις τους για τα θέματα που διαβάζουν. Ωστόσο παρακαλούμε τα σχόλια να μην είναι υβριστικά, να έχουν νόημα, να είναι γραμμένα στην Ελληνική ή την Αγγλική και φυσικά να μην είναι στα greeklish.
**Αυτονόητο είναι το γεγονός ότι τα άρθρα που δημοσιεύονται στο blog δεν αντιπροσωπεύουν πάντα την γνώμη μας.